In de tweede week van de vakantie ben ik helemaal ontschoold.
Dan pas kan ik gaan genieten van de vakantie.
Geen voorbereidingen, nakijkwerk, vergaderingen, gewoon niet meer aan school denken.
School is uit mijn systeem, totdat…..
Ik zit aan de koffie op een terras.
Naast ons zit een Italiaans gezin: vader, moeder en drie kinderen.
Het jongste kind is een meisje. Ze is 4 jaar, denk ik.
Ze kijkt ons vrolijk aan met haar grote bruine ogen en lacht. Ik lach terug en zwaai.
Ze kruipt verlegen tegen haar moeder aan maar blijft ons aankijken.
Grappig, weet je op wie ze lijkt, zeg ik tegen Eduard.
Ik geef zelf meteen antwoord.
Ze lijkt op Milou…. Milou uit mijn groep!
Eduard knikt ondanks dat hij Milou niet kent.
Milou probeert op allerlei manieren onze aandacht te trekken.
Midden op het terras begint ze te dansen, ze zwaait met haar armen sierlijk heen en weer.
Nou dat zou Nina precies zo doen, zeg ik enthousiast.
Nina… van Jenny? zegt Eduard -inmiddels- vanachter zijn krant.
Neehee… Nina uit mijn groep…!
Ze lacht uitbundig en verstopt zich nu onder het vest van haar moeder.
Haar moeder draait zich om en knikt vriendelijk naar ons.
Inmiddels rent ‘Milou’ rondjes om haar ouders, grote zus en broer.
Schaterlachend gaat ze aan haar broer hangen.
Hij tilt haar op, begint te rennen.
Milou strekt haar armen uit.
Ze komen een paar keer voorbij vliegen en hebben ontzettend veel plezier.
Ik neem een slok koffie en kijk naar ‘Milou’s’ broer.
Donkerbruin haar, smal gezicht, olijke ondeugende ogen en een stralende lach.
Ik zeg niets.
Eduard kijkt me aan en herkent mijn blik.
En….. op wie lijkt haar broer?
’t Is net Mark, zeg ik rustig.
Mark ….. uit mijn groep!