Het is zo druk in mijn hoofd, door al die mannetjes.
Het zijn er zoveel, ze willen allemaal dat ik iets ga doen, wel allemaal verschillende dingen. Ik word er zo moe van.’
Lukt het je om ze te ontslaan, vraag ik.
Nee want ze begrijpen me niet, ze spreken een andere taal!
Hoe moet het zijn als je zo druk bent in je hoofd of eigenlijk dat iets ervoor zorgt dat jij het zo druk in je hoofd krijgt.
Ik lees over theorieën, medicatie, trainingen, geef adviezen, voer gesprekken.
Ik kijk naar het kind.
En zie het kind.
Hij komt moeilijk op gang. Tien minuten geleden is hij gestart met het opstarten.
Hij ziet alles, draait zich om, draait een rondje, heeft een onderonsje met een andere leerling. Ik zie hem lachen, in het rond kijken. ‘O ja ik ging mijn werkbak pakken, hoor ik hem zeggen, alsof hij zich opeens realiseert wat hij aan het doen was.
Zijn werkbak staat in de kast. Hij pakt de werkbak en laat hem half hangen.
Ik noem zijn naam, hij kijkt me aan en zegt ietwat geïrriteerd:
Ja..ja ik ga aan het werk!
De volgende stap is het zoeken van zijn (vaste) werkplek.
De werkbak, hangt schuin naast zijn been. Hij staat stil en kijkt naar het werk van een mede- leerling. Ik zie ze overleggen, hij helpt en knikt.
Hij ziet alles, ook als iemand hulp nodig heeft. De prikkels blijven binnen komen.
Er valt iets uit zijn werkbak. Hij zucht, bukt zich, pakt het op en propt het schrift terug de werkbak in.
De wereld om hem heen is al vijftien minuten aan het werk.
Hij ploft neer op de stoel, zet de werkbak op de tafel. Hij pakt zijn werk, kijkt rond, schuift heen en weer. Hij haalt diep adem en zet zijn pen op het papier.
Het is ruim twintig minuten later.
De mannetjes in zijn hoofd zijn één seconde stil, lachen luid en denderen op volle toeren door als in een geoliede machine…..