Ieder jaar spelen we op de laatste vrijdag van het jaar het Jaarslot.
Een toneelstuk door de medewerkers voor al onze werkers.
Vier voorstellingen op een rij.
Dit jaar spelen we Belle en het Beest.
Mijn leerlingen zijn ook dit jaar weer erg benieuwd.
Ben je Belle, wordt er gevraagd.
Nee ik ben geen Belle, zeg ik.
Wat ben je dan?
Ze proberen op allerlei manieren erachter te komen wie ik dan wel speel.
Ik vertel het echt niet! antwoord ik.
De eerste voorstelling zit erop.
Rond vijf over tien druppelen alle middenbouwgroepen 3~4 de theaterzaal binnen,
voor de tweede voorstelling.
Wij staan klaar achter het doek. Het licht gaat uit.
Ik speel Barstje. Het kind van Mevrouw Tuit.
Barstje is ondeugend en plaagt iedereen in het kasteel.
Barstje, waar is dat kind nou weer…..zegt Mevrouw Tuit.
Ik kom al huppelend op, met in mijn handen mijn Ztringz regenboog touwtje (geleend van Fieke). Ik probeer eerst één van de kaarsen van Lumiere uit te blazen, ren vervolgens door naar Pendule en roep: Hé Pen…..koekkoek.
Ga voor Plumeau staan zeg Hatsjoe.
Na het eindlied, het oorverdovende applaus, loopt de zaal leeg en komen mijn kinderen
naar mij toe. Ik krijg knuffels, high-fives. Op mijn vraag of ze het leuk vonden, knikken ze enthousiast. Ja en je was schattig, zegt Lola.
Als ik de teamkamer in loop voor de kerstborrel, zegt Anita lachend
Lau… wat was je klein … je leek wel een echt kind….
De kinderen hebben je getekend en ze vinden dat je voortaan staartjes in je haar moet doen,
vervolgt Martine, mijn stagiair.
Als ik thuiskom zegt Eduard (mijn man) heel verbaasd, terwijl hij ieder jaar naar het Jaarslot komt kijken.
Jeetje na het Jaarslot gingen ze je allemaal knuffelen…soms wel met z’n drieën tegelijk…
En dan helemaal met hun armen …ZO….
Hij spreidt zij armen wijd uit.
Ik moet erg lachen en laat hem de tekeningen zien.
Tevreden plof ik neer op de bank met een kop koffie en denk aan Barstje….
