De laatste tijd wordt er erg veel gegiecheld en er gaan verschillende briefjes over en weer.
Verkering? roep ik naar tafelgroep twee.
Ja Lau, dat denk jij altijd…….volgens mij wil jij héél erg graag dat er twee kinderen uit onze groep verkering krijgen!
Ik kijk ietwat verbaasd.
Ja, want dat dacht jij laatst ook al van Ricki en Sven.
Er gaat een luid gejoel door de groep.
Maar dat was toch echt niet zo… dat zeiden wij voor de grap tegen jou!
Als ze weer aan het werk gaan denk ik er nog eens rustig over na.
Verkering, moet er niet aan denken! Het geeft vaak een hoop gedoe, huilende meisjes. Het is aan en voordat je het weet is het uit, verdrietige jongens, uit aan aan uit, toch maar weer aan, heleboel ellende… liever niet!
Helaas werkt het niet zo want de hormonen gieren door die pré puber lijven. Ze snappen niet wat er gebeurt.
Ze willen er allemaal bij horen!
Waar bij! Geen idee gewoon erbij!
Achtste jaars zijn een apart volkje.
Aan de ene kant spelen ze gewoon samen : lekker voetballen op het veld en hebben een aantal jongens bewondering hoe meisjes soms als een dolle voetballen en ook nog best wel goed zijn.
Zo die Ida, die is goed en ze is ook nog eens hartstikke sterk!
Aan de andere kant willen ze liever niet naast elkaar zitten…
Op een klassenavond willen ze het liefst alleen maar schuifelen en
dat dit constant op hetzelfde nummer is horen ze geeneens denk ik!
Da’s typisch weer zo’n meisjes actie, hoor ik.
Ja alsof jij zo handig bent, roept Ida. Ze pakt een hamer en timmert de kast zelf verder in elkaar.
In mijn tijd voetbalden de jongens en de meisjes kwamen aanmoedigen!
Alle jongens in mijn klas waren sterk. De meisjes waren ook sterk maar deden alsof ze dat niet waren. Meisjes waren slim en wij bedachten van alles zoals een zoendiploma of een verkeringfolder.
Alles om te zoenen, alles voor verkering!
Vroeger…….
Ik schrik op uit mijn gedachten.
Lau, geloofde je dat nou echt…van Sven en mij ?
Ricki staat naast me en praat zachtjes.
Ik fluister : Ja natuurlijk geloof ik dat als jullie het zeggen……… nee natuurlijk niet, bluf ik.
Gelukkig maar ………… want het is wel zo sstttt…..niet door vertellen……
Met een tevreden glimlach loopt ze naar haar tafeltje en geeft Sven een knipoog!
Ik blijf sprakeloos achter!