herkenning

Een verhaal schrijven voor de 3e informatie avond over de nieuwbouw houdt mij de hele herfstvakantie bezig.
De opdracht is om in het verhaal de vragen en opmerkingen uit de ouder enquete zoveel mogelijk te beantwoorden.
Hoe ga ik iets waarvan ik weet dat het werkt, beschrijven zodat het met name voor de ouders gaat leven en duidelijker wordt.
Alle informatie, bestaande uit honderd reacties van de ouder enquete ontvangen via Jeroen, zit in mijn mailbox en open ik nog niet.

Ik ben een gevoelsschrijver en zo begin ik op de eerste vakantie dag te schrijven.
De woorden tik ik makkelijk weg, ik beschrijf een dag en realiseer me dat ik een dag beschrijf zoals die nu is.

Om 10 over 8 al kletsen met een werker die niet in de gaten heeft dat het  nog zo vroeg is. Als het op de klok half 9 is heb ik al zoveel informatie gekregen van mijn werkers en de schooldag is nog geeneens ‘echt’ begonnen.

Starten in de kring, de vraag wie moet er nog echt even iets vertellen voordat we aan het werk gaan. Ik weet dat ik ieder jaar werkers in de groep heb die echt iets kwijt moeten omdat ze anders niet aan het werk kunnen.

De vijf minuten schakeltijd, waarin de werkers binnen 5 minuten allemaal aan het werk gaan. Het werkt, de ene dag sneller dan de andere dag, de ene werker vlotter dan de andere werker….

Het zelfstandig werken verdeeld in twee delen, omdat een aantal werkers eerst met spelling begint en als de time-timer na 40 minuten gaat in het 2e deel van het zelfstandig werken gaat rekenen, helpen met het opstarten van werkers die dat nodig hebben, de verschillende instructies die in de andere bovenbouw groepen ook gegeven worden.  In de nieuwbouw wordt dat anders omdat we gezamenlijke instructies plannen. Onze tijd wordt effectiever ingedeeld.

De veiligheid en het gevoel dat je nog een groep bent, zit in zoveel momenten gedurende de hele dag. In de kring ‘lees’ je de gezichten van je werkers en weet je wie je extra in de gaten moet houden die dag…Tijdens het eten en drinken, luister je naar elkaar en is het een geweldig moment om te observeren, als de werkers op de vloer zelfstandig aan het werk zijn kun je één op één begeleiden en op weg helpen, de vaklessen waar je je werkers op een andere manier ziet uitblinken, bij de dagsluiting de dag doornemen en vooruit blikken. Als het tijd is nog even nakletsen, dan zeg ik vast en zeker tegen de ‘plakkers’ zoals ik dat nu ook doe met een brede glimlach: Ga weg… ga naar huis! En altijd krijg ik als antwoord: Lau, wil je ons weghebben of zo.

Als de grote lijnen op papier staan, neem ik de enquête door.
Het fine-tunen begint.
Tijdens de try-out (een week eerder) weet ik dat het duidelijk beschreven is en neem ik de genoemde opmerkingen mee…
Op de informatie avond lees ik voor zo’n 130 ouders en medewerkers het verhaal ‘Een schooldag in de nieuwbouw’ voor en ik hoop dat iedere ouder in het verhaal zijn kind herkent en iedere medewerker zich zelf…..

met dank aan W.M en M.E voor hun kritische blik 🙂