donderdag:
Kees Boeke vond het leven op de Werkplaats soms een beetje saai. Hij vond dat er wel iets spannends kon gebeuren!
In de kring lees ik het verhaal voor over Prins Iwan.
(voor de feestelijke opening van het nieuwe gebouw met de werkers, geschreven door collega Ingrid)
Prins Iwan, een sprookjesfiguur bedacht door Kees Boeke.
Er wordt ademloos naar het verhaal geluisterd.
Af en toe verschijnt er een frons.
Dat komt waarschijnlijk omdat Prins Iwan altijd onverwachte dingen deed. Of zou het kunnen betekenen dat hij weer onverwachte dingen gaat doen??? We zullen het vanzelf wel merken……
Als ik klaar ben met voorlezen, komen de vragen.
Ja hoe kan dat dan Lau…..Jij hebt gezegd dat het altijd onverwachts is…..maar nu zeg je dat er iets gaat gebeuren! En op het bord staat in werktijd zes Prins Iwan..dus?’
Is het echt waar allemaal…… zegt Phoebe.
Tuurlijk is het waar, want ze heeft het toch net verteld allemaal, zegt Steffie.
Ik krijg geeneens de kans om alle vragen te beantwoorden en doe een voorzichtige poging.
In de tijd van Kees Boeke zaten er nog niet zoveel kinderen op de Werkplaats…. Ik denk dat Jeroen en Karin vast meer weten en iets georganiseerd hebben…want dat moet wel met zoveel werkers…..
Diter zit naast mij en fluistert: Lau het is toch niet iets creepy met die Prins Iwan?
Diter..als je goed hebt geluisterd naar het verhaal weet je dat Prins Iwan nooit iets creepies deed, toch? fluister ik terug.
Er volgt een diepe zucht en ik weet dat hij gerust gesteld is.
Zeshonderd werkers van 4 tot en met 12 jaar, kijken naar Prins Iwan die zijn verhaal verteld, hij is verbaasd over het nieuwe gebouw, dat in zijn tijd het HBC- gebouw heette en nu de naam “ De Ronding” krijgt.
Aan het eind van de dag verlaten mijn werkers in feeststemming de Ronding, met in hun hand een gekleurde jojo,
die Prins Iwan voor een ieder van ons heeft achtergelaten….
vrijdag
We zitten in de kring.
Vandaag is het Vakgenotendag…. zo’n 140 onderwijsmensen komen kijken hoe wij hier op de WP werken….. maar werk gewoon zoals je altijd werkt, zeg ik tegen mijn groep. De eerste werktijd begint en vanuit alle startruimtes verplaatsen 150 werkers zich.
Rond half 10 loopt de eerste groep onderwijsmensen over onze vloer. Het zijn er best wel veel.
Ze kijken rond, maken foto’s. Hun hoofden zitten vol vragen, die ze helaas niet aan ons kunnen stellen, omdat wij aan het werk zijn. Ik vind het best lastig want ik wil héél graag vertellen en uitleggen.
Een enkele werker kijkt op. De meeste werkers werken door. Er wordt gewerkt, zoals iedere vrijdag in de Ronding.
Als de tweede groep langsloopt schijnt het de werkers al helemaal niet meer op te vallen. Ruim honderveertig onderwijsmensen zien, bewonderen, verbazen zich….
Lau, wat kwamen al die ouders toch doen, zegt Pam als we in de kring aan het eten zijn.
Nee joh het zijn geen ouders…antwoordt Celine en vraagt: Maar Lau, waren dat allemaal ook juffen en meesters?
Ze staan niet allemaal voor de klas, maar ze hebben allemaal wel iets met onderwijs.
Grappig dat ze komen kijken! zegt ze en gaat naar buiten.
Uit de evaluatie (die wij later op de dag via de mail van Jeroen ontvangen)
word ik het meest geraakt door de volgende opmerking:
“Bedankt voor deze dag! Tijdens de rondleiding zo mooi. De kinderen liepen nog net niet door ons heen, alsof we er niet waren.”
zaterdag:
De open dag is begonnen.
Lau, weet jij waar Hiram is? Naddy komt aangerend.
Ik ga nu helpen bij dans en weg is ze.
Hoi Lau, ik ben er hoor!
Een groot aantal werkers hebben zich opgegeven om te komen helpen op de open dag.
Ik zie Hiram en Jenni, dansend op hun eigen gemaakte deuntje op GarageBand, ondertussen maken ze ook nog wat foto’s en moeten vreselijk lachen.
Diter legt zijn beide oma’s uit hoe wij werken. Zijn oma’s hebben geen idee, zegt Diter’s moeder.
In de nieuwbouw hadden wij de deur ook altijd open, om alvast te wennen aan de ruimte in de nieuwbouw, daarom kunnen wij dit zo goed, hoor ik Pam vertellen.
Werkers in blauwe WP t-shirts leiden ouders, oud- werkers en oud- ouders en belangstellenden rond, langs het Kleutergebouw, de Kinderboerderij, het grote veld, de Zaagtand, het Buiten Theater en natuurlijk het nieuwe gebouw.
Het is één en al bedrijvigheid in de Ronding. Je hoort een hoop ‘Oooh’s en Aaah’s’.
Op de grote ronde tafel worden cup-cakes versierd. Feestmusten worden gemaakt, je kan je nagels laten versieren en je ziet prachtige geschminkte gezichten voorbij komen.
Is het erg wennen, vraagt een oud- ouder aan me.
Weet je, zeg ik, iedereen denkt dat we totaal anders zijn gaan werken, maar dat is niet zo. Wij hebben ons altijd aan moeten passen aan een gebouw.
Dankzij dit gebouw kunnen we nog meer gaan werken zoals we dat graag willen, daarom werkt het ook zo goed. Het is nu alleen meer zichtbaar! Maar je kent ons, we blijven kritisch …!
Rond half zes, loop ik naar huis.
Drie dagen feest achterlatend en ik realiseer me des te meer,
werken op de WP is eigenlijk iedere dag een feestje.