Iedereen zit aan tafel met voor zich een wit papier met daarop een afbeelding van een gebit. Voor het tandartsen project heb ik van alle melkgebitten een foto gemaakt.
Oké, het werkt zo, je kijkt naar het gebit en schrijft op van wie je denkt dat het is.
Als ik ja zeg, dan schuif je het papier door.
Ik kijk rond. Is iedereen er klaar voor, we gaan beginnen.
Er wordt bij elkaar gekeken, gelachen, gefluisterd en ik hoor links en rechts: Is die van mij?
JA draai maar door.
JA…….. JA… Het is stil en iedereen denkt na.
Het is best moeilijk en eigenlijk veel lastiger dan ik dacht.
In een rap tempo schuiven de papieren voorbij. Het is stil. Iedereen is geconcentreerd.
Ik moet vreselijk lachen als ik tussen al de wisselende melkgebitten mijn naam zie staan.
Jongens… mijn gebit zit er niet bij hoor. Een enkeling kijkt verbaasd op.
Eén van mijn werkers is er niet en ik doe in plaats van haar mee.
Hé deze heb ik al gehad, roept Senn. Ik ben blij met Senn’s opmerking.
Oké nu ga je met het papier in de hand kijken van wie dit gebit is.
Iedereen begint dwars door elkaar te lopen. Er wordt gekeken en vergeleken
Nee…die is niet van jou… Doe je mond eens goed open…
Ja deze is van…. Gevonden….
De stapel op mijn blauwe bureau wordt steeds hoger en we vinden bijna alle gebitten,
op een paar na.
Na een hoop gepuzzel (en onderzoek van mijn stagiair) hangen de achtentwintig papieren gebitten in de groep.
En ze kijken ons lachend aan…..