De eerste schooldag, na zes weken vakantie.
Het is kwart over 11, we hebben net pauze gehad en zitten in de kring. Gaan we al bijna naar huis roept een derde jaars. Dat duurt nog even zeg ik en voel dat Y. met een plof tegen mij aan komt zitten.
We gaan aan het werk. Tussendoor leg ik uit hoe alles werkt. Mijn vierde jaars helpen mee en vullen aan. We maken kennis met elkaar en tijdens de “dit ben ik kring”, leren de kinderen steeds meer over elkaar. De vierde jaars worden ingezet om hun mentorkind te helpen, dat gaat de één beter af dan de ander. We leren letters, gaan naar gym, hebben wiebeltanden, spelen buiten, oefenen en herhalen.
De eerste twee weken zitten erop. Ik zie dat mijn kinderen steeds meer mee gaan in de structuur van de groep. Het is voor iedereen verschillend. Als ik rondkijk, lijkt het alsof een aantal kinderen al weken in mijn groep zitten. Voor een enkeling is en blijft het lastig.
Mijn stagiair merkt op dat ze vindt dat de derde jaars al best wel zelfstandig zijn en weten wat ze moeten doen. Voor een enkeling is en blijft het lastig, ook als je in groep 4 zit en al een jaar hebt meegedraaid.
Zo’n kind gun je meer één op één begeleiding, meer zorg, nog meer onderwijs op maat. Soms kun je een kind niet bieden wat hij nodig heeft en waar hij recht op heeft.
Ik heb zo’n kind in mijn groep. Vandaag is hij voor het laatst. Volgende week start hij op een andere school. Het is de goede beslissing, gebaseerd op ervaring, deskundigheid, gevoel en talloze gesprekken. De juiste beslissing voor het kind, alleen met een onprettige afwikkeling omdat je niet altijd op één lijn zit….
Tot het laatste moment wordt het uitgesteld en blijft het onduidelijk. Met pijn in mijn hart, hak ik de knoop door en forceer een beslissing.
Het is vrijdag, kwart over 3. Ik sta zoals altijd bij de deur en groet mijn leerlingen. Met een knuffel, een high five, een box, een zwaai… Daar staat hij.
Ik groet hem en weet dat hij voor het laatst in mijn groep is.
Ik weet het…. alleen hij nog steeds niet.