27/9
Ik ben net 4 stappen binnen in 3/4 of ik hoor al: Lau …. Laura en wordt direct omarmd door werkers uit 3/4.
Ik leg aan collega Jik uit dat ik Reky (Eduards neef uit Indonesië) de school wil laten zien.
Trots als ik ben op “mijn” WP.
Ik maak me los van de armen en zeg Zijn vrouw zit ook in het onderwijs.
We lopen door langs mijn eigen groep.
Laura Laura …..LAU
Het ritueel herhaalt zich.
Gaat het goed, vraag ik links en rechts en deel knuffels uit.
Ik zie jullie volgende week weer. Doei ….
Nog snelle wat laatste knuffels. Doei doei
Het zou een korte rondleiding moeten worden.
We lopen door de klapdeuren en komen in de Ronding terecht.
Ik loop zo onzichtbaar mogelijk, vertel kort iets aan Reky over de zelfstandigheid van de leerlingen, het werken met hoofd, hart en handen.
Net voordat we 7/8 in willen gaan komen er van alle kanten oud-werkers tevoorschijn.
LAU Lau…. en één voor één slaan ze hun armen om mij heen, alsof ze me in geen jaren gezien hebben.
Ik sta klem en zeg tegen collega Jud.
Ik laat de school even zien aan Eduards neef en wijs met mijn hoofd richting Reky.
Nou dan zegt dit wel alles toch!
Voor mij zegt dit heel veel, maar of Reky dat ook zo ervaart, want in Indonesië gaat het toch allemaal een beetje anders…