Het is nog vroeg en best wel koud, als ik iets later dan normaal richting school fiets.
Het is een klein stukje maar ik geniet volop van de stilte op de vroege ochtend.
In mijn hoofd neem ik de dag door.
Fietsen naar monumentendag in de Bilt, eten en drinken als we terug zijn, lekker buitenspelen, als het maar niet gaat regenen, werken, het dagdictee van vrijdag, gymmen, siësta, weer eten en drinken, opruimen, schoolTVweekjournaal kijken en dan is de dag alweer voorbij….
Als ik het fietspad op draai hoor ik héél hard in de verte LAU….Lau….LAU.
Ik draai me niet om want ik herken de stemmen meteen, het zijn mijn oud 8e jaars Milia, Doortje en Amy.
Sinds 3 weken zitten ze op het VO. In de eerste schoolweekstonden ze al in de groep, zomaar voor de gezelligheid wel met vragen en opmerkingen.
Lau, is de groep net zo leuk als toen wij nog bij jou in de groep zaten? zegt Milia en ze geeft meteen lachend een antwoord:
Vast niet. Jeetje wat is alles klein.
Het is echt wel leuk op het VO.
En daar racen ze voorbij al roepend, ieder op zijn eigen, herkenbare, vertrouwde manier.
Milia : Hé Lau Doortje : Hai Lau en Amy: Hooooiiii Laaauuu.
Zo jullie zijn vroeg! zeg ik. Amy moet lachen, want in groep 8 vond ze dat nog wel eens moeilijk. Op tijd komen.
Gaat alles goed, zeg ik. Ja hoor. Doeiiii. Tot gauw Lau. Roepen ze en fietsen vrolijk richting het VO.
Nog geen 10 weken geleden zaten ze bij mij in de groep, de tijd vliegt voorbij…
Ik zet mijn fiets neer, pak mijn tas en loop de noodlocatie in.
Nu eerst genieten van vandaag….