We voeren actie voor Artsen zonder grenzen.
In de groep worden koekjes en cake gebakken, oorbellen en wens driehoekjes met héél veel glitter gemaakt.
Lauk, Elwin en Jesse zijn kleurplaten voor de verkoop aan het ontwerpen.
Kan je die kopiëren, dan maak ik er vanmiddag ook nog een paar thuis, zegt Lauk.
Menno zit bij dit groepje met zijn mobieltje te ‘spelen’.
Als ik langs loop blijf ik bij zijn tafel staan. Hij kijkt op en zegt :
Nee, Lau ik doe geen spelletje want ik ben even aan het uitzoeken hoe Rudolf je weet wel dat rendier van de kerstman er precies uitziet.
Oké, prima, handig als je dat meldt, zeg ik tegen Menno en vervolg, want ik dacht inderdaad dat je een spelletje aan het doen was.
Hij kijkt me grijnzend aan: Dat dacht ik al en laat een plaatje van Rudolf zien.
Volgende keer gewoon even zeggen….. communiceren noem je dat…
Tijdens de verkoop van alle zelfgemaakte en meegenomen spullen voor het goede doel zie ik Menno, die ‘Jozef’ hoort te spelen bij het kerststalletje, waveboardend over het kleuterplein vliegen, kris kras langs alle verschillende kraampjes.
Het is gezellig druk met ouders en leerlingen en op de achtergrond galmt een kerstdeuntje.
Fenna, ‘de Maria’, staat achter één van de kraampjes chocolade cake te verkopen samen met Pam, Ennie en Berend.
Menno wavet voorbij. Hé…waarom staan jullie niet bij het stalletje, vraag ik.
Dat hoefde niet meer en ja ik heb dat ook al gecommuniceerd met Fenna hoor, dus dat ik geregeld!
In een vloeiende beweging schiet hij het plein weer op.
We zitten in de kring en Sebbe controleert of iedereen er is. Joris is er niet.
Ja die is voor een dyslexie onderzoek…… raar, zegt Jelle.
Celine kijkt hem wat verontwaardigd aan. Sebbe gaat onverstoorbaar verder en als hij klaar is kijkt hij de kring rond.
Ik wil nog even iets zeggen, zegt Jelle. Sebbe knikt en geeft hem het woord. Nou dat ik net zei dat het raar is dat Joris voor een onderzoek moet, daarmee bedoel ik niet dat het raar is als je dyslexie hebt, maar dat hij het zelf eigenlijk niet begreep dat hij dit onderzoek moest doen.
Celine kijkt opgelucht.
Héél goed dat je dit zegt Jelle, want anders denkt iedereen dat jij het raar vindt als iemand dyslectisch is….
Jelle knikt.
Daarom is praten, communiceren, met elkaar zo belangrijk.
Voor het afscheid van Hannah- mijn stagiaire- nemen al mijn leerlingen een theezakje met smaak mee. Op een kaartje motiveren ze hun keuze.
Ze zijn allemaal prachtig maar de tekst die mij het meest ontroerd is van een leerling die het moeilijk vindt om dingen te verwoorden. Hij schrijft:
Ik heb deze thee voor je meegenomen omdat ik je mooi vind.
Communiceren, het is een mooi maar ook moeilijk woord -zowel letterlijk als figuurlijk- maar prachtig zoals het in mijn groep toegepast wordt…